Het verhaal van de klankschaal

Lang geleden, hoog in de Himalaya, leefde een oude monnik genaamd Tenzin. Hij woonde alleen in een klein houten kloostertje, ver weg van het dorp, omringd door woud en bergen. Zijn enige gezelschap was een eenvoudige, bronzen klankschaal die hij al sinds zijn jeugd bezat.

De schaal was geen versierde schat, geen kunstwerk. Maar als Tenzin zijn vilten stok langs de rand liet gaan, vulde de schaal de vallei met een diepe, trillende toon die lang bleef hangen — een klank die leek op stilte zelf.

Op een dag kwam er een jonge reiziger, Lhamo, naar het klooster. Ze was op zoek naar antwoorden. “Mijn hoofd is vol,” zei ze. “Gedachten razen als een storm. Ik wil rust vinden, maar ik weet niet hoe.”

Tenzin glimlachte slechts en wees naar de klankschaal.

Hij gaf haar de stok en zei: “Laat de schaal spreken.”

Lhamo probeerde het. Haar hand was onrustig, de toon schokkerig en kort. Ze fronste. “Het lukt niet.”

“Luister,” zei Tenzin. Hij sloot zijn ogen en streek langzaam langs de schaal. Een lage, warme toon vulde de ruimte. Het was alsof de tijd zelf even stil stond. “De schaal klinkt zoals jij bent. Niet hoe je denkt te zijn, maar hoe je werkelijk nu bent.”

Lhamo begreep het niet meteen, maar bleef oefenen. Dagen werden weken. En langzaam begon haar klank helderder te worden, haar adem dieper, haar denken zachter.

Op een ochtend vroeg ze: “Meester, waarom klinkt de schaal nu anders dan toen ik aankwam?”

Tenzin antwoordde: “De schaal is niet veranderd. Jij hebt leren luisteren.”

Dit verhaal laat zien hoe een klankschaal niet alleen een muziekinstrument is, maar een spiegel voor onze innerlijke toestand. In stilte, aandacht en oefening kan zelfs een eenvoudige klank ons terugbrengen naar het hier en nu – naar balans.